Jojo-beleid funest voor boeren

De Nederlandse boeren krijgen klap op klap. Brussel stapelt maatregel op maatregel. Daar kan op zich wat voor te zeggen zijn, maar het punt is dat wat in landen met veel ruimte en weinig inwoners prima kan, in een klein en dichtbevolkte Nederland catastrofaal uitpakken voor de landbouw en onze voedselvoorziening.  

De laatste aanslag op het boerenbestaan betreft het mestbeleid in relatie tot de kwaliteit van het water. Minister van Landbouw Adema verkeerde in de veronderstelling dat er dit jaar nog extra ruimte zou zijn voor onze boeren, maar Brussel kapte dat resoluut af, waarmee de zoveelste rel in Den Haag een feit was. 

Namens de SGP voerde Kamerlid Bisschop het woord. Dit is zijn inbreng: 

Wat moet je als ondernemer met dit jojo-beleid? Zo win je geen vertrouwen. Ik kijk zowel naar de minister als naar Brussel. 

De derogatiebeschikking is op zichzelf helder: per 1 januari 2023 een bemestingsverbod op drie meter brede bufferstroken. 
Op basis waarvan heeft de minister de inschatting gemaakt dat een jaar uitstel wel mogelijk zou zijn en dat zo op 2 december met de Kamer gedeeld? Was dat ongeëvenaard wensdenken of zat Brussel er minder hard in dan enkele weken later? 

De brief van de eurocommissaris van 19 december was glashelder. In de brief van 23 december schrijft de minister aan Sinkevicius dat hij actie onderneemt ‘tofullyimplement’ de verplichtingen voor onder meer de bufferstroken.  
Waarom dan pas 20 januari duidelijkheid richting sector en Kamer? 

En vooruitkijkend: 
Zorgt de minister ervoor dat de bufferstroken wel mee mogen blijven tellen voor de plaatsingsruimte, of anders dat de beperking van de ammoniakemissie die de maatregel oplevert gebruikt kan worden voor het redden van PAS-knelgevallen? 

De Europese Commissie moet ook naar zichzelf kijken. Een boer schreef: “Kunt u mij uitleggen dat ik 8.000 kilo stikstof uit dierlijke mest moet afvoeren en 16.000 kilo stikstof uit kunstmest weer mag aanvoeren? Wat is hier milieuvriendelijk aan? De stikstofnormen in het grond- en oppervlaktewater worden bij mij niet overschreden en toch moet dit.” Einde citaat. Afbouw van de derogatie zorgt eerder voor verslechtering dan voor verbetering van de waterkwaliteit.  

Brussel haalt onze boeren het vel over de neus maar is zelf onnavolgbaar. Ze gebruikt de derogatiebeschikking, bedoeld voor deelnemende derogatieboeren, als oneigenlijk drukmiddel om het hele Nederlandse mestbeleid tot achter de komma voor te schrijven. 
Hoe lang wil en mag ze dat volhouden? 
Waar is het oog van Brussel voor de boer, de boerin en hun kinderen die deze stapeling van regels en alle wijzigingen maar moeten zien bij te benen? 

De oprechte wanhoop in de ogen van redelijke mensen mag ook Brussel niet koud laten.  

Voor 1 oktober moeten op zand- en lössgronden vanggewassen ingezaaid worden, behalve bij wintergewassen. Van groot belang is een op de praktijk geënte lijst met wintergewassen. Vanuit de praktijk zijn veel suggesties gedaan. 
Is het de intentie van de minister om deze zoveel mogelijk over te nemen? 

Verder maak ik me zorgen over de richtlijn Industriële emissies. Laten we de melkveehouderij hier alsjeblieft zoveel mogelijk buiten houden. Bij koeien in de wei hoort geen industriële aanpak. 
Zet de minister zich daarvoor in? 

Ik noem hier ook de natuurherstelverordening, en met name het verslechteringsverbod buiten Natura 2000 gebieden. 
Hoe gaat de minister een stikstofcrisis 2.0 voorkomen? 

Tot slot de gesprekken over de verordening duurzaam gebruik. De Kamer heeft een motie van mijn hand aangenomen waarin gevraagd wordt om een uiterst kritische beoordeling van het voorstel. Nu lees ik dat hij bij de behandeling van het de verordening niet wil wachten op een effectbeoordeling. Dat rijm ik niet met de motie. Graag zorgvuldigheid boven snelheid. Zet hij zich daarvoor in?